Het verhaal van Debby

Debby: “Vorig jaar juli (2017) kreeg ik van mijn zus coaching van Rintske als cadeau. Echt een cadeau, dat besefte ik toen nog niet, maar vandaag weet ik dat dit het waardevolste cadeau is geweest voor mij als mens, als Debby dat ik ooit heb gehad. Want Debby, die was ik kwijt. Ik was op zijn zachts gezegd doodongelukkig in die periode. Hoe diep geworteld dat ongelukkige gevoel zat kan ik niet beschrijven. Ik voelde me letterlijk zwaar, alles wat ik zag was donker en wat ik hoorde was dof. Alsof ik niet meer meedeed met wat er echt om mij heen gebeurde. Ik sleepte mijzelf met regelmaat de dagen door. Vechtend tegen mijn gevoel, want als moeder en vrouw had ik een gezin om voor te zorgen, verdriet, boosheid en onrust op hen projecteren was geen optie. Mijn directe omgeving kon onmogelijk weten hoe diep dit gevoel zat, ik kon er zelf niet bij, ik kon het niet verwoorden ik kon het op een gegeven moment niet eens meer voelen. Een masker dragen was geen kunst meer, het was een manier van leven geworden. Maar ik had er geen zin meer in. Echt geen zin, ik was moe en wist niet hoe ik hier meer uit kon komen.

En toen kwam Rintske. De eerste keer dat ik kwam ging ik met lood in mijn schoenen naar haar toe. Wie kon mij nou helpen? Ik had misschien ook geen zin meer om geholpen te worden. Ik wilde er niet over praten en het vooral niet voelen. Eenmaal bij Rintske aan tafel werd ik direct op mijn gemak gesteld. Voordat we gingen praten vertelde Rintske mij haar eigen verhaal. Hetgeen zij vertelde was zó herkenbaar dat ik het gevoel had dat ik een lotgenoot had gevonden. Het verschil was alleen dat Rintske straalde. Ik zag rust, zorgzaamheid maar vooral vrolijkheid. Hoe kan dat? Na alles wat ze had meegemaakt? Ze zei mij vol overtuiging, je kan hier uit komen, het gaat je lukken en voor het eerst had ik een sprankje hoop dat dit ook tot een van de opties behoorde. Ik was de hele eerste kennismaking intens verdrietig, ik gooide het een na het ander in een onsamenhangend verhaal eruit. En Rintske luisterde. En toen zei ze: Kan jij je voorstellen dat er een moment gaat komen dat je hoofd leeg is? Dat gaat namelijk gebeuren. Voor mijn idee toen een utopie, maar als ik naar Rintske keek dacht ik, het kan dus wel.

Hierna heb ik vier sessies gevolgd bij Rintske. Ik keek echt uit naar onze ontmoetingen. Ze gaf me de ruimte te praten, mijzelf te zijn. Ze leerde me over depressiviteit en wat het met je doet en gaf me tools om anders naar het leven te kijken. De soms wetenschappelijke benadering over wat je hersenen doen als je je, je taalgebruik, je focus of de manier waarop je beweegt veranderd sprak mij enorm aan. Je kan er dus echt zelf invloed op hebben, omdat jouw mensencomputer –je hersenen- nu eenmaal zo geprogrammeerd zijn. Dit kan je dus echt resetten, op een positieve manier!
Zo leerde ze me dat het belangrijk is te leven uit dankbaarheid. Al waren de dagen soms nog zo donker en dacht ik dat ik niets had om dankbaar voor te zijn, ze leerde me om minstens een ding per dag te schrijven waar ik wel dankbaar voor was. De lijst werd na verloop van tijd steeds langer.
Ze leerde me omgaan met de stemmen in mijn hoofd die mij vertelde dat ik er niet toe deed, niet waardevol was, lelijk. Ze hielp me herinneren dat ik dagelijks iets wat daar haaks tegenover stond tegen mijzelf te zeggen, voelen en visualiseren. Affirmeren. Ik begon het beetje bij beetje te geloven.
Ik leerde mijn gevoel beter te begrijpen. Er niet boos over te zijn het niet weg te stoppen maar het er te laten zijn. Gewoon zoals het is. En zodra je dat doet, ga je patronen in jezelf herkennen. Soms enorm confronterend. Ik realiseerde me namelijk dat ik te weinig keek naar wat ik zelf deed waardoor ik dit gevoel in stand hield en gaf de omgeving/omstandigheden vaak de schuld van hoe ik mij voelde. Tegelijkertijd liet ik alles om mij en mijn depressiviteit draaien, ik had mijzelf gebombardeerd tot slachtoffer. Wat een openbaring.

Mijn leven is veranderd, ik heb inmiddels mijn baan (na tien jaar) opgezegd en ben mijn eigen bedrijf begonnen. Ik geloof in mijzelf en wie ik ben. Ik voel me waardevol. Ik slaap en ben doorgaans echt vrolijk. Mijn kinderen hebben een nieuwe moeder, mijn man een nieuwe vrouw, ik ben een nieuwe vriendin, dochter en zus. Of nee, geen nieuwe, ze hebben gewoon mij, zoals ik altijd al ergens diep van binnen ben geweest, mogen leren kennen.
Ik weet dat ik nooit meer terug ga naar het duister. Het betekend niet dat ik geen uitdagingen meer heb, maar wel dat ik weet dat dat ok is. De pieken zijn hoger en langer, de dalen minder diep en minder heftig. Hallo Debby, ik vind je leuk!
Rintske bedankt voor alles dat ik zelf heb mogen ontdekken met jouw waardevolle lessen! Zus, bedankt voor dit mooie cadeau!”